e slyshny v sadu dazhe shorohi,
Vsjo zdes´ zamerlo do utra.
Esli b znali vy, kak mne dorogi
Podmoskovnye vetchera.
Retchka dvizhetsja i ne dvizhetsja,
Vsja iz lunnogo serebra.
Pesnja slyshitsja i ne slyshitsja
V eti tihie vetchera.
Tchto ty, milaja, smotrish iskosa,
Nizko golovu naklonja?
Trudno vyskazat´ i ne vyskazat´
Vsjo, tchto na serdce u menja.
A rassvet uzhe vsjo zametnee.
Tak, pozhalujsta, bud´ dobra:
Ne zabud´ i ty eti letnie
Podmoskovnye vetchera.
|