Vista previa
Per debaxo la ponte
ya nun pasaba l'aire,
que l'agua fexo'l camín
abandonando'l valle.
Y sentí al fríu nordés,
sí, como llora l'aire,
como los nenos nel mar
ente suaños de sable.
Siempre veré
tres de la mar
la casa gris
na señaldá.
Siempre taré
cao del mio llar
na casa gris
del mio cantar.
Al mirar morrer el sol
na cumbrera del puertu,
vi soledá nel camín
mientres durmía'l vientu.
Tomado de AlbumCancionYLetra.comAl final nun hai camín
que lleve'l sol a casa.
Queda namái soledá
naquella ingrata patria.